Evvel zaman içinde… o zamanlar uçak bakım hangarlarında meslektaşlarımız arasında arkadaşlık vardı, dostluk vardı, paylaşmak vardı, dayanışma vardı. İnanarak, “Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için” derdik. O güzel zamanların güzel insanları, çoğu güzel atlara binip gittiler. Evet, bir rüya idi, bitti.
2021 yılının Mayıs başlarında yani, Ramazan ayının son haftası içindeyiz. Ramazan yaklaşırken hepimizi tatlı bir heyecan sarardı. 3 vardiya şeklinde çalıştığımız için orta vardiya dediğimiz 15-23 vardiyasının hangi günlerin bizim postaya geleceği hesaplanır, hemen iş bölümü yapılırdı. Çünkü o vardiyada oruç işyerinde açılacaktı. Hangi gün, kim çarşıdan ne alacak, ne hazırlayacak belli olurdu. Aylık personel işyeri yemek listesi incelenir, menüye ek olarak çarşıdan alınacakların listesi hazırlanırdı. Bizim postada genellikle Rahmetli Hakkı Çoker ve Süleyman Pişkinoğlu abilerimiz çarşıdan nevale alma ve yemekhanede iftar sofrası hazırlama işlerini üslenirlerdi. Daha genç olanlar (biz, çömezler) yemekhanede ihtiyaç varsa onlara yardım ederdik.
15-23 vardiyasının normalde saat 18-19 arasında olan 1 saatlik yemek molası, Ramazan günlerinde iftar saatinde başlayıp 1 saat sonrasında sona erecek şekilde değiştirilirdi. İftara 15 dakika kala öncü ekip iftar yemeğine katılacakların sayısını alır, önceden temin edilmiş nevalelerle yemekhaneye giderler, kişi sayısına uygun birleştirilmiş uzunca masaya menüdeki yemekler konurdu. Oruç tutmayan arkadaşlarımız da iftar yemeklerine katılırlardı. Menüdeki yemek tabaklarının yanlarına da dışardan getirilmiş nevalelerle masayı donatılmış bulurduk. Menüde uygun tatlı yoksa baklava veya şöbiyet gibi tatlılar da dışarıdan getirilirdi. Dışarıdan getirilen yiteceklerin masrafı iftar yemeğine katılanlar tarafından toplanarak masrafı yapan kişiye ödenirdi. Top patlamasına 3-5 dakika kala diğer arkadaşlar da gelirler ve hep beraber yemekhane radyosundan ezan okunmasını beklerdik.
Akşam Ezanı okunmaya başlayınca besmele ile orucumuzu açınca artık 15 dakika süreyle çatal bıcak sesinden başka bir ses duyulmazdı. Kalabalık bir sofrada iftar yemeği yemenin lezzeti bir başka olurdu. Sofradan ayrılmadan önce bir arkadaşımız mutlaka şükür duası eder, hep birlikte AMİN der ve boşalan tabaklarımızı bulaşık yıkama yerine götürüp yemekhaneden ayrılırdık.
İftar saatinde sefere göndereceği veya karşılayacağı uçağı olan bazı arkadaşlarımız apronda olduklarından İftar Yemeğine katılamazlar, onların nevalelerini yanımız alıp teknisyen odasına getirirdik. Son 15 dakika içinde de görevli bir arkadaşımızın önceden demlediği çaylarımızı içer ve sonra işimizin başına dönerdik.
Sayıca daha az olan Uçak Elektrik, Uçak Elektronik, Teknik Kontrolluk,Yapısal, Mefruşat Atölyelerindeki arkadaşlarımız da ayrı gruplar olarak yemekhanede veya kendi atölyelerinde iftarlarını açarlardı.
23-07 saatleri arasındaki gece vardiyasında Yemekhane çalışmaz, çalışanlara önceden hazırlanmış söğüş et, tavuk, domates, peynir, reçel gibi soğuk yiyecekler içeren kumanya verilirdi.
Uçak bakım hizmeti (Hat ve Üs Bakım) arada boşluk kalmadan 7/24 devam ettiği için, bayram günlerinde 07-15 çalışıyorsak bayramlaşmayı evlerimizde değil, hangar içinde meslektaşlarımızla yapardık. Onun da ayrı bir tadı, güzelliği vardı.
Çok üzücü ama ne yazık ki, hangarlardaki o güzel günlerin yerini keşmekeşlik, bireysellik, egoistlik, yere düşen meslektaşının üzerine basıp geçmek almış…Günümüz adı ile; Empati var mı? Yok. Artık hiç kimse kendisini karşısındakinin yerine koyamıyor, onun yerine; Rabbena, Hep Bana…
Yazıma Necip Celal ANDER’in şu güzel dörtlüğü ile son vermek istedim:
Geçmiş zaman olur ki, hayali cihan değer,
Bir an acı duyar insan, sevmişse biraz eğer,
Anlar ki, geçenlerin rüyaymış hepsi meğer,
Rüya olsa bile, o günlerin hayali cihan değer.
Sağlıklı ve mutlu nice Ramazanlar, bayramlar dilerim.
eskiden merhamet anlayış varken son senelrde çalışamayan gitsine döndü teknisyenlere özellikle Uçak bakım teknisyeniyken hastalanıp daha az çalışmaya başlayınca çalışması vardiyası daha zor bölüme gönderdiler o zaman kendimi korumak için engelli raporu çıkardım atılacağımı anladım hastalıklarım resmileşsin diyerek bu sefrerde emekliliğin doldu dendi defalarca emekli ol dediler kaBul etmedim 39 yaşımda işten attılar BIRAKIN TEKNİSYENLE UĞRAŞMAYI ARTIK MAAŞIMIZ HERŞEYİMİZ FAZLA GELİYOR SİZE BİZDE BU ÜLKENİN EVLATLARIYIZ YABANCI OLSAK BÖYLE OLMAZDI
Yok Sefa abi gelsin kurtarsın, sesimizi duyursun yok eskiler şöyle yapsın. Eskilerin işten atılarak ne mücadelelerle haklar kazandığını öğrenmeniz gerekiyor. Oturtuğun yerden burada yazmakla olmuyor. Ben bu mücadele için ne yapabilirim diye öncelikle bireysel düşün sonra toplumsal olarak nasıl birleşebiliriz diye çare üretin. Biz sizin yaşınızdayken çantaları hangar ortasına koyup üstüne oturduk. Eskiler de gıpta ile bize baktılar. Emeksiz yemek olmaz…
O zamana yetisemeyen birisi olarak imrendim. Keske bizde o gunlerde sizlerle beraber olabilseydik. Yada keske simdi yine ayni ortam olsaydi.
Genç arkadaşlar komik rakamlara çalışmaya zorlanırken eskiler ses çıkarmadı, 100 tane genç iş bıraksa birşey olmazdı ama 10 tane CS ben bunları mühürlemem dese işler çok farklı olurdu, her defasında biz yillarimizi verdik, verdinde beleş mi çalıştın, şuan şirkette birlik beraberlik yok ise temel sebep budur kanımca, beraber iftar olsa ne olur olmasa ne olur, adam iftarda kirasını düşünüyor, bebeğinin bez parasını mamasını düşünüyor, selam ve saygılarımla
erhan abi sizinle onurda uzun yıllar calıştık .Onurairin şimdiki cok acı ve hile kokan durumundan hiç yazı yazdıgını görmedim bu gidisattan memnunmusun yoksa yazmaya mı korkuyorsun merak edıyorum
Sevgili dostlar şimdi çayı bile beraber içmiyorlar yakın zamanda olan bir olayı anlatayım cumartesi nöbette kahvaltı yapıyorlardı arkadaşlar bende büyük biri olarak içeri girdim Afyet olsun dedim arkadaşlar bord odasında koca bord odasında ayrı ayrı masalarda kahvaltı yapıyorlardı bende dedimki arkadaşlar neden ayri ayrı kahvalti yapıyorsun dedim beraber yemiyorsinuz içlerinden en genç en çömez nedese beğenirsin sanane seni ne ilgilendirir dedi ozaman anladimki THY teknik binmiş sözün bittiği yer dedim çıktım şimdi thy teknik hali
Erhan Ağabi biz 70 lerin başından beri gerek ramazan gerek diğer günlerde ustalarımızfan gördüğümüz gibi aynı tempo içinde devam ettirdik.Mesela rahmetli Fikret Falay ağabeyimizin çığ köftesini hiç unutamam.Ben malzeme tedarik işini üstlenmistim.O zaman ben Göztepede oturuyordum 15/23 vardiyasında isabet eden her cumartesi günü Fikret ağabinin Fatih Aksaraydaki malzemecisine uğrar verdiği listedeki bütün malzemeyi alır iş yerine geçerdim.Çig köfte yapılırken bende çıraklık yaparak bayağı bu işi öğrenmiştim.Bu işlem ben uçak atölyesinde Fikret ağabide Tek.Kontrollukta idi.Sonraları ben Teknik kontrolluğa geçince yine devam etti.1988 Eylül ayından itibaren de sizinde içinde olduğunuz Uçak Rev.Tek. Kontrollukta da devam ettirmiştik.Evet sizinde söylediğiniz gibi şimdi bir rüya gibi geliyor ama gerçekti.Bu gerçeklikte saygı sevgi ve art niyetsiz sıcak arkadaşlık bağlarının sağlam olduğu ortamda hayat bulmuştu.Selam saygı ve sevgilerimle.
Eski Yeni gibi kimse algılamasın bu biz teknisyenleri daha çok böler bölünme zamanı kesinlikle değil şunu söyleyim yazı ile ilgili şu anki 4000 TL maaş ile bunları yapmamız mümkün mü?eve ekmeği zor götürüyoruz çocuk hanım yemeden benim boğazımdan nasıl geçecek onlar!Sitemim size kesinlikle değil keşke bizde öyle rahat dönemde sadace işe odaklansaydik
Neguzel anlatmissin Erhan agbi agzina kalemine saglik o guzel iftar sofralarini yasayan birisi olarak o yillardaki arkadaslik is anlayisi cok baskaydi ne mutlu ki bize Teknisyen.arkadadlarimizla dragos bulusmalariyla o gunleri yad ederek mutlu oluyoruz hepimize saglikli gunler hayirli ramazanlar diliyorum
Aynen o günler harikaydi ben 2004 / 2017 yıllarında Thy teknik bakim paketi arşiv sorumlusu olarak çalışmıştım o zamanki teknisyen arkadaşlar hakikaten iyi niyetli hoş görülü yardımsever arkadaşlardı Müh.Bşk Caner Şentürk Baş teknisyen Fehmi Arı Salih Aygün hocam takim hanedeki bir çok arkadaşlarla görüşüyoruz o zamanlar hakikaten çok güzel günlerdi vesselam saygılarımla
Tüm suç 40 yaş üstünün. Bize bıraktığınız ülke her türlü çürümüşlük ve ahlaksızlığın hüküm sürdüğü iğrenç bir düzen. Birde suçu gençlere atıyor bazıları. Yaşayacak bir hayatımız yeşertebileceğimiz bir umudumuz bile yok. İş yok aş yok isyan edip günah keçisimi olalım. Tek yol kaçıp kurtulmak.Kaçamayanlarda fosil nesil toprak olup gitse diye bekliyor.. Ölüp gidince yaşadığınız arkada bıraktıklarınızla anılcaksınız. Vaktinde düşünecektiniz bunu.