Ordan bakınca yağlı paslı bir el ve ne işe yaradığına dair en ufak fikrinin olmadığı bir sürü şey görüyorsun. Belki basit geliyor göze, belki de karmaşık.
Burdan bakınca ise; o kirli parmaklarla, o ışıklı butonlara basabilmek için verilen uğraş, sayfalarca ders notu, bitmeyen eğitimler, sertifikalar, kurslar, sınavlar, zamanı yönetme, yoğun stres, fazlaca emek, yorgunluk, bazen bıkkınlık, alın teri, uykusuzluk, bolca kahve, geçen yıllar, sorumluluk, risk, emniyet, insan hayatı,başarı, haz duymak, tatmin olmak, bazen yağmur, bazen kavurucu sıcak, bazen evine 15dk uzakta olmak, bazen ülkene saatlerce uzakta olmak, aksilikler, seni anlamayan insanlar, hakettiğini vermeyen bazıları, en kötüsüde değersizleştiren şeyler ve kimler görüyosun.
Ama gerçek şu ki, bunca emek verdikten sonra dilinden en iyi anladığın şey o uçan makine oluyor, ve kendini sana bırakıp yaralarını sardıran o uçan şey senin değerini biliyor. Bazen bir chime sesiyle, bazen bir kırmızı ışığıyla, bazen sarıdan yeşile dönen bir parametreyle, bazen ise sessizliğiyle seninle konuşuyor.
Nankörlük edip değersizleştirmeyin, ne kadar emek harcarsanız sizi o kadar mutlu eder hemde canlı kanlı olmamasına rağmen.
Velhasıl herkes bakar, bakınca ne gördüğün önemlidir…
Emrah Demir