30,000 Feet’den Yaşam Dersi
Bette Burke Nash sabaha karşı 2.00’de uyanıp aynaya baktı ve hafif makyajına başladı. 78 Yılın izlerini kapamaya yardımcı kremini kullandı.
Birkaç saat sonra Washington Reagan Havalimanı’na gitmek üzere tiril tiril üniformasını giydi. İnsanı muhteşem gösteren kıyafetti. İlk uçuşuna gidercesine heyecanla yola koyuldu. Daha 16 yaşında ilen kabin memuru olmak istemişti. İş hem cazip hem romantik görünüyordu. Gökyüzünde yaşam bir hayaldi onun için.
Bette 57 yıldır kabin memuru olarak görev yapıyor. 1958 Yılında Eastern Air Lines’da göreve başlamış. Şirket değiştirmediği halde ülkede pek çok değişiklikler olmuş. North Carolina’da kolej bitirmiş sekreterlik yaparken otobüse atladığı gibi New York Rockefeller Center’da soluğu almış. Üstünde kardeşinden ödünç aldığı bir elbise ile. 4 Kasım 1957’de işe alınmış. Kurslardan sonra uçuşlar başlamış. O yıllarda Çin porseleni tabaklar, kristal bardak ve kadehler, gümüş çatal bıçaklarla servis yapılıyor. Şampanya ve Rozbif ikramı için beyaz eldivenler giyiyorlar. O günlerde kabin memurları evlenemiyor ve çocuk sahibi olamıyor. Kilo ve boy sorunları ile karşı karşıyalar.
İlk siyahi kabin memurunu da ilk kadın pilotu da unutamıyor.
Bette her sene testlerden geçiyor. Emercensi bir durumda pencereden çıkabilecek mi, ağır bir kapıyı açabilecek mi? Yüzlerce insan onun sorumluluğunda. Her defasında uçak körüğe yanaştığında Betty yolcularla vedalaşıyor. Ona göre 3 yılı daha var. Sonra altmışıncı yıldönümü ve veda. Ondan sonra da yapacak bir şey yok. İşin dışında bir evi ve oğlu var. 40 Yaşındaki Christian Down Sendromlu. Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu var.
Tüm bu yıllardan sonra Betty bir şeyi fark etmiş. 30.000 feet’de insanlar pek çok şeyi dinlemiyor. Yerde de oğlu hiçbir şeyi dinlemiyor.
